ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - TRANSLATION

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Από την Θράκη ξεκίνησε το βιολί



από το Gpress

Η Θράκη είναι μουσικομάνα. Γέννησε πλήθος μουσικών, αλλά και μουσικών οργάνων. Η απαρίθμησή τους και μόνον θα αποτελούσε την ύλη ενός ολόκληρου βιβλίου. Ένα απ' αυτά τα μουσικά όργανα – που, όμως, λένε πως δεν ήταν γνωστό στην αρχαία Ελλάδα – είναι και το βιολί – το οποίο τότε δεν το έλεγαν φυσικά έτσι. Απόδειξη περί τούτου είναι η ύπαρξις ενός αρχαίου πήλινου ειδωλίου (χρονολογείται στα μέσα του 3ου αι. π.Χ.) που ευρέθη στα Άβδηρα, και εκτίθεται.... στο Αρχαιολογικό Μουσείο Καβάλλας (αρ. ευρ. Ε 193). Είναι καμωμένο από ροδοκάστανο πηλό, και σε μερικά σημεία του ήταν ζωγραφισμένο με λευκό και κυανό χρώμα. Το εύρημα ευρέθη σε τάφο, μαζί με άλλα τέσσερα ειδώλια Ερωτιδέων. Στο πίσω μέρος του φέρει οπή, κάτι που σημαίνει ότι μάλλον το κρεμούσαν από εκεί, και ο πτερωτός θεός-μουσικός έδειχνε πράγματι πως πετά. Απ' το (συγκολλημένο) ειδώλιο λείπουν τα πτερά, η κεφαλή, τμήμα του δεξιού χεριού και τμήμα του δεξιού ποδιού, αλλά σώθηκε αυτό που έπρεπε να σωθεί. Εικονίζει έναν Έρωτα, με την μορφή γυμνού παιδιού (σημείο αγνότητος), που φέρει γύρω από την μέση του τυλιγμένο ένα ιμάτιο, που ήταν βαμμένο λευκό, η άκρη του οποίου πέφτει κατά μήκος του αριστερού του ποδιού.Ως εδώ τίποτε το περίεργο. Αλλά ο Έρως αυτός κρατά στο αριστερό του χέρι ένα τρίχορδο μουσικό όργανο, που το στηρίζει στον δεξιό ώμο του, ενώ το προτεταμένο δεξί χέρι (που το μισό λείπει), θα κρατούσε πιθανότατα δοξάρι (ή άλλο είδος «πλήκτρου», όπως το έλεγαν τότε). Τα δάκτυλα του αριστερού χεριού πιέζουν τις χορδές στο τέλος του βραχίονος του μουσικού οργάνου. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμμιά αμφιβολία πως πρόκειται για ένα σύγχρονου τύπου αρχαίο βιολί, ίσως άρπα με δοξάρι, που παίζει αυτός ο Έρωτας, σπάνια, έως σπανιότατη – ίσως και μοναδική – απεικόνιση σε αρχαίο κομμάτι, αν εξαιρέσει κανείς σχετικό το ανάγλυφο του Εθν. Αρχ. Μουσείου Αθηνών, που εικονίζει τον μουσικό διαγωνισμό Απόλλωνος-Μαρσύα, που όμως έγινε με κιθάρα!Το ανάγλυφο του Εθν. Μουσείου είναι λίγο μεταγενέστερο απ' αυτό των Αβδήρων (ανάγεται στο 330-320 π.Χ.)!.. Αυτό το μουσικό όργανο, λοιπόν, του Έρωτα των Αβδήρων ανήκει στην μεγάλη οικογένεια των λαγούτων, αλλά δεν είναι πανδουρίδα, αφού αυτή δεν στηριζόταν στον ώμο, αλλά στην κοιλιακή χώρα, όπως η εξέλιξή της, ο ταμπουράς και το μπουζούκι. Και αν στηριζόταν στον ώμο, είχε άλλη στήριξη απ' αυτήν του ειδωλίου των Αβδήρων.Κάτι ανάλογο με τον «βιολιστή των Αβδήρων» έχει βρεθεί και στην περιοχή της αρχαίας Κορίνθου.Eπειδή το αρχαίο μουσικό όργανο που εικονίζεται στο εύρημα των Αβδήρων είναι τρίχορδο, εξάγουμε το συμπέρασμα πως είναι ένα πρωτόγονο βιολί, αφού το σημερινό βιολί είναι τετράχορδο (σολ, ρε, λα, μι). Επισήμως είναι αποδεκτό ότι το βιολί, ίσως, και να προέρχεται από το αραβικό μουσικό όργανο ρεμπάμπ, που έγινε γνωστό στην Ευρώπη μετά την αραβική εισβολή στην Ισπανία (711 μ.Χ.). Ο πρόγονος του βιολιού, η βιέλλα ( βιόλες, βιολιά), απαντάται σε Βυζαντινές περγαμηνές, και παιζόταν από τα τέλη του 10ου-13ου αι. και με δοξάρι. Η σημερινή ονομασία του οργάνου («βιολί») απαντάται για πρώτη φορά στην Γαλλία το 1577.Τώρα, λοιπόν, είναι καιρός να αναθεωρηθούν αυτές οι απόψεις και το εύρημα μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε πως το πρώιμο «βιολί» – παραλλαγή της πανδουρίδος – ήταν γνωστό στην Θράκη, και οι Θρακιώτες μουσικοί το διέδωσαν στο Αιγαίο και την Μ. Ασία – γι' αυτό και είναι τόσο διαδεδομένο σ' αυτά τα μέρη – απ΄ όπου έφθασε έως τους Άραβες, οι οποίοι με την σειρά τους, ίσως, το διέδωσαν στην Ισπανία.


ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΕΛΓΙΝ & Ο ΧΑΛΚΙΝΟΣ ΠΥΓΜΑΧΟΣ

Υποβρύχια τομή στο ναυάγιο του Ελγιν
Από τη Δάφνη Κοντοδήμα "ΤΑ ΝΕΑ" 9/8/2011

Διακόσια και πλέον χρόνια το ναυάγιο του πλοίου «Μέντωρ» δίνει τροφή στις ελπίδες των αρχαιολόγων ότι κάπου εκεί, στα σκεπασμένα από την άμμο συντρίμμια του, βρίσκονται θραύσματα των Γλυπτών του Παρθενώνα. Οι υποβρύχιες έρευνες - η πιο πρόσφατη έγινε πριν από έναν μήνα - δεν το επιβεβαιώνουν.
Οι ελπίδες ωστόσο προέρχονται από το γεγονός ότι πρόκειται για το δικάταρτο μπρίκι στο οποίο ο λόρδος Ελγιν φόρτωσε τον Σεπτέμβριο του 1802 τα Γλυπτά που αφαίρεσε από τον Παρθενώνα, με σκοπό να τα μεταφέρει στη Βρετανία.
Οι θησαυροί αυτοί του ελληνικού πολιτισμού πριν φτάσουν στο Βρετανικό Μουσείο, έμειναν για δυόμισι χρόνια στον βυθό των Κυθήρων.
Η περιπέτειά τους ξεκίνησε όταν το «Μέντωρ» απέπλευσε από τον Πειραιά για τη Μάλτα. Εκεί, το πολύτιμο φορτίο θα μεταφερόταν σε άλλο πλοίο με τελικό προορισμό τη Βρετανία. Στα αμπάρια του υπήρχαν 17 κιβώτια που περιείχαν τμήματα της ζωφόρου του Παρθενώνα, ανάγλυφα του Ναού της Απτέρου Νίκης, μεμονωμένα τμήματα αγαλμάτων και σφονδύλους από κολόνες.
Οι δυνατοί άνεμοι παρέσυραν το πλοίο στα βράχια με αποτέλεσμα να βρεθεί στον βυθό νοτιοανατολικά των Κυθήρων, στην είσοδο του λιμανιού του Αβλέμονα, χωρίς να υπάρξουν θύματα.
Μαζί του «ναυάγησαν», τουλάχιστον προσωρινά, και τα σχέδια του Ελγιν για την άμεση μεταφορά των κιβωτίων. Ετσι, με τη βοήθεια του καπετάνιου αναζήτησε σφουγγαράδες για την ανέλκυση του πολύτιμου φορτίου.
Τα επόμενα δυόμισι χρόνια οι σφουγγαράδες έπεφταν στα βαθιά κρατώντας την ανάσα τους ώστε να ανασύρουν τη λεία του λόρδου Ελγιν. Τα κιβώτια φορτώθηκαν σε άλλα πλοία και μεταφέρθηκαν σε αποθήκες του Λονδίνου καθώς ο λόρδος Ελγιν είχε χάσει την περιουσία του εξαιτίας των τεράστιων ποσών που δαπάνησε για τη μεταφορά των Γλυπτών και τις δωροδοκίες στους τούρκους αξιωματούχους και ήταν αδύνατο να τα στεγάσει σε δικό του χώρο. Τα Γλυπτά μεταφέρθηκαν εντέλει το 1816 στο Βρετανικό Μουσείο, όπου εκτίθενται μέχρι σήμερα.
Σε αναζήτηση του μυθικού ναυαγίου πραγματοποιήθηκαν ουκ ολίγες έρευνες στην περιοχή (που κηρύχθηκε προστατευόμενη το 2005). Από το... παζάρι δεν έλειψε ούτε η αλεπού που λεγόταν Ζακ-Ιβ Κουστό (1975). Ωστόσο ο διάσημος γάλλος ωκεανογράφος δεν κατάφερε να εντοπίσει το ναυάγιο. Το κατάφερε το 1980 μια ομάδα αρχαιολόγων του Ινστιτούτου Ενάλιων Αρχαιολογικών Ερευνών, που το εντόπισε σε βάθος 22 μέτρων.
Η ομάδα ήλπιζε πως θα ανασύρει όσα οι δύτες δεν είχαν καταφέρει καθώς ο χρόνος παραμονής τους στον βυθό ήταν ελάχιστος. Οπως για παράδειγμα παπύρους με ιερογλυφική γραφή, που πιστεύεται ότι επίσης μετέφερε το πλοίο.
Ο αρχαιολόγος δρ Δημήτρης Κουρκουμέλης έκανε την πρώτη του βουτιά στο ιστορικό ναυάγιο το 2009, με κλιμάκιο της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων, για να φωτογραφίσει την περιοχή και να διαπιστώσει την κατάσταση του πλοίου.
Ανέσυρε πιατικά, γυαλικά, βόλια καθώς και έναν σχιστόλιθο με αποτυπωμένο το απολίθωμα ενός ψαριού που ενδεχομένως ανήκει σε συλλογή του Ελγιν.
Φέτος επανήλθε στο ναυάγιο για να κάνει ακόμη μία έρευνα με τη μέθοδο του αναρροφητήρα, από 6 έως 15 Ιουλίου, από κοινού με κλιμάκιο της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων και με χρηματοδότηση από το αυστραλιανό Ιδρυμα Kytherian Research Group.
Η έρευνα επικεντρώθηκε στην πρύμνη του ναυαγίου όπου είχε εντοπιστεί το απολίθωμα του ψαριού, με την ελπίδα να βρεθούν και άλλα αντικείμενα των συλλογών του Ελγιν. Ανάμεσα στις πέτρες του έρματος βρέθηκαν και δύο αργυρά νομίσματα του 4ου ή 5ου αι. π.Χ. - το ένα προέρχεται από τη Χαλκίδα - και ένα χάλκινο των ρωμαϊκών χρόνων.
«Το πλοίο δεν καταστράφηκε αμέσως μετά το ναυάγιο γι' αυτό και δεν ήταν δύσκολο για τους συνεργάτες του Ελγιν να εντοπίσουν και να ανασύρουν ολόκληρο το φορτίο. Γι' αυτό και δεν ελπίζουμε ότι θα βρεθούν Γλυπτά», λέει στα «ΝΕΑ» ο αρχαιολόγος δύτης Δημήτρης Κουρκουμέλης.
Ανελκύστηκαν ακόμη σκεύη διαφόρων τύπων (γυάλινα, πήλινα ή πορσελάνινα), αλλά και οπλισμός όπως δύο πιστόλες, η διακόσμηση του κοντακίου ενός τουφεκιού, βόλια τριών διαφορετικών διαμετρημάτων, λίθινα τσακμάκια για τα όπλα, μία οβίδα μικρού κανονιού. Βρέθηκαν επίσης όργανα ναυσιπλοΐας, μια μικρή πυξίδα χειρός με χρυσή αλυσίδα και η πυξίδα του πλοίου.
«Το ναυάγιο είναι μέγιστης σημασίας για τον ελληνικό πολιτισμό, ενώ τα αντικείμενά του παρέχουν πληροφορίες για το εμπόριο και τη ναυσιπλοΐα σε μια ταραγμένη ιστορική περίοδο για την Ανατολική Μεσόγειο», σχολιάζει ο επικεφαλής της υποβρύχιας αρχαιολογικής έρευνας.


Ο χάλκινος πυγμάχος


της Μαίρης Αδαμοπούλου "ΤΑ ΝΕΑ" 8/8/2011


Η μύτη του έχει παραμορφωθεί από τα χτυπήματα. Τα αυτιά του και τα οστά του προσώπου του είναι κι αυτά παραμορφωμένα. Στο κεφάλι του διακρίνονται λιγοστά ίχνη από έναν κότινο, το στεφάνι ελιάς _ έπαθλο των νικητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ταυτότητά του μπορεί να μην είναι γνωστή με βεβαιότητα, η ιδιότητά του όμως είναι σαφής. Το χάλκινο κεφάλι από το ανδρικό άγαλμα φυσικών διαστάσεων που είχε ανατεθεί στο Ιερό του Διός στην Ολυμπία _ και σήμερα βρίσκεται στο ισόγειο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου _ ανήκε σε έναν νικητή μεν, ταλαιπωρημένο όμως από τους αγώνες πυγμάχο και χρονολογείται στο 330-320 π.Χ.
Οι ρυτίδες στις άκρες των ματιών _ ήταν ένθετα και έχουν χαθεί _ και στο μέτωπο ενισχύουν το σοβαρό ύφος του άνδρα και την κούραση που έχει υποστεί ύστερα από πολλά χρόνια προπονήσεων και αγώνων. Το στόμα του είναι μισάνοιχτο για να ανασαίνει ευκολότερα. Τα χείλη του είναι και αυτά ένθετα. Στο κεφάλι αν προσέξει κάποιος θα δει το στέλεχος και τους λιγοστούς μίσχους ελιάς από το στεφάνι που προστέθηκαν μετά τη χύτευση του αγάλματος.
Γιατί όμως τούτος ο πυγμάχος έμεινε στην αιωνιότητα μέσω ενός σπάνιου πορτρέτου για την αρχαία ελληνική τέχνη; Διότι σύμφωνα με τον ρωμαίο ιστοριογράφο Πλίνιο η ακριβής απόδοση των χαρακτηριστικών γινόταν σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις. Πορτρέτα δηλαδή αποκτούσαν μόνο όσοι είχαν αποδειχθεί άξιοι για να μείνουν αλησμόνητοι στις επόμενες γενιές, με τους νικητές σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, και κυρίως τους Ολυμπιακούς Αγώνες, να έχουν προτεραιότητα.
Οι τελευταίοι μάλιστα αφιέρωναν μετά τη νίκη τους το άγαλμά τους στην Αλτι _ παράδοση που ανάγεται στον 6ο αι. π.Χ. _ ενώ αν είχαν νικήσει τρεις φορές αποτυπώνονταν στα αγάλματά τους τα ατομικά τους χαρακτηριστικά τους για να μείνουν στην αιωνιότητα.
Αν και κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα καθώς από τον συγκεκριμένο ανδριάντα έχει βρεθεί μόνο το κεφάλι _ και όχι η ενεπίγραφη βάση του _ δεν αποκλείεται να απεικονίζει τον περίφημο πυγμάχο Σάτυρο, γιο του Λυσιάνακτος από το γένος των Ιαμιδών με καταγωγή από την Ηλιδα, ο οποίος είχε νικήσει πέντε φορές σε αγώνες πυγμαχίας στα Νέμεα, δύο στα Πύθια (αγώνες στους Δελφούς) και δύο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν όντως το άγαλμα απεικονίζει τον Σάτυρο θα πρέπει να είναι έργο _ όπως μαρτυρεί ο περιηγητής Παυσανίας που επισκέφθηκε το Ιερό του Διός στην Ολυμπία τον 2ο αι. μ.Χ. _ του σπουδαίου Αθηναίου χαλκοπλάστη Σιλανίωνος _ καλλιτέχνη σύγχρονου του Λυσίππου _ που φημιζόταν για τους ανδριάντες του και κυρίως για τα πορτρέτα του. Στο χέρι του άλλωστε αποδίδονται πορτρέτα του Πλάτωνος και της Σαπφούς, καθώς και αγάλματα του Αχιλλέως και του Θησέως.
Αν όντως οι τελευταίες δύο διαδοχικές νίκες του Σατύρου στην Ολυμπία έγιναν το 344 και το 340 π.Χ. _ ή εναλλακτικά το 332 και 328 π.Χ. _ τότε είναι λογικό το έργο να είναι δημιουργία του Σιλανίωνος που έφτασε στο απόγειο της τέχνης του την περίοδο 328-325 π.Χ.

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Γλωσσικός σνομπισμός και τηλεοπτικός γλωσσικός "αχταρμάς"

του Γιάννη Μπασλή από το περιοδικό "ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ" τεύχος 138


Η τάση του ανθρώπου να συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που να δείχνει πως ξεχωρίζει από τους άλλους, πως ανήκει σε ανώτερη, καταξιωμένη κοινωνική ομάδα, φαίνεται πως είναι εγγενής. Ένας από τους τρόπους που χρησιμοποιούν όσοι θέλουν να δείξουν την κοινωνική και πολιτιστική τους υπεροχή είναι η χρήση γλωσσικών στοιχείων (λεξιλόγιο, μορφολογικούς τύπους, συντακτικές δομές, προφορά κλπ), που χρησιμοποιούν οι καταξιωμένες κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά ομάδες. Πριν από την καθιέρωση της δημοτικής ως επίσημης κοινής γλώσσας το 1974 το φαινόμενο του 'γλωσσικού σνομπισμού' εύρισκε την εφαρμογή του στη χρήση από τις κυρίαρχες ομάδες της καθαρεύουσας ή καθαρευουσιάνικων μορφολογικών και συντακτικών δομών. Η καθιέρωση όμως της δημοτικής οδήγησε, ιδιαίτερα τους πρώην καθαρευουσιάνους, σε αδιέξοδο. Για να μην έρθουν σε σύγκρουση με τη νέα γλωσσική κατάσταση και 'χάσουν το τρένο', μεταβλήθηκαν σε δημοτικιστές. Θέλοντας όμως να δείξουν και πάλι πως υπερέχουν 'γλωσσικά', άρχισαν να χρησιμοποιούν στον προφορικό και γραπτό τους λόγο, λέξεις, δομές και μορφολογικούς τύπους της καθαρεύουσας, υποστηρίζοντας πως αυτά προέρχονται από τη 'λόγια παράδοση'. Έτσι π. χ. δε χρησιμοποιούν τους τύπους 'της πόλης, της παράδοσης', αλλά 'της πόλεως, της παραδόσεως'. Επίσης κατεβάζουν τον τόνο στη γενική των επιθέτων που στην ονομαστική τονίζονται στην προπαραλήγουσα, π.χ. 'της λογίας παραδόσεως' κλπ.
Ο γλωσσικός αυτός σνομπισμός οδήγησε σταδιακά στην υιοθέτηση από τους 'γραμματιζούμενους' λέξεων και μορφολογικών τύπων της καθαρεύουσας, ώστε σήμερα η κοινή μας γλώσσα, η δημοτική, να παρουσιάζει φαινόμενα υπερβολικής πολυτυπίας, η οποία βέβαια δεν εμφανίζεται στη γλώσσα του μεγαλύτερου μέρους των νεοελλήνων, μια και δεν πάσχουν από γλωσσικό σνομπισμό.
Από τη δεκαετία όμως του '90 αρχίζει να κυριαρχεί και ένα άλλο είδος γλωσσικού σνομπισμού, που υπήρχε βέβαια και παλιότερα, αλλά τώρα έχει πάρει τη μορφή επιδημίας. Θεωρείται ως πολιτιστική αναβάθμιση η χρήση αγγλικών λέξεων, μια που η αγγλική είναι σήμερα η παγκόσμια κοινή γλώσσα, η lingua franca. Το φαινόμενο παρουσιάζεται έντονο στα ΜΜΕ, αλλά κυρίως στις τηλεοπτικές εκπομπές. Σε σχόλιό μου πριν από δυο χρόνια (ΜΜΕ και γλώσσα. ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ, 2008, 125, σελ. 9-10) είχα επισημάνει ότι από το 1990 οι νεοεκδιδόμενες εφημερίδες, αλλά και τα ένθετα των παλιών, τα περιοδικά, οι τηλεοπτικοί σταθμοί κλπ. έχουν αγγλική ονομασία (mega, Sky, star, alter , Status, Realnews, Vmen, on/off κλπ). Σήμερα το κακό έχει προχωρήσει σε δυο κατευθύνσεις: από τη μια πολλά τηλεοπτικά προγράμματα έχουν αγγλικούς τίτλους, κι από την άλλη οι παρουσιαστές και οι συνομιλητές τους, πάσχοντας από το σύνδρομο του γλωσσικού σνομπισμού, για να 'είναι in' , όπως οι ίδιοι λένε, χρησιμοποιούν διάφορες 'αγγλικούρες'. Έτσι π.χ. περιδιαβάζοντας τα τηλεοπτικά προγράμματα της Κυριακής, 1/4/11, κατέγραψα τις ακόλουθες εκπομπές με αγγλικούς τίτλους τριών σταθμών με τη μεγαλύτερη θεαματικότητα.
Mega: Mommy-το παιδί μου, Traction, Fifty-fifty, Food and the city.ANT1: The real housewives of Athens, Dancing with the stars. The show.ALPHA: Stars system, Greek idol, Chart show.
Το φαινόμενο επιχωριάζει κυρίως στους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Αλλά και μερικές από τις 'κουλτουριάρικες' εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης χρησιμοποιούν αγγλικούς τίτλους. Διερωτώμαι π.χ. τι οδήγησε την κυρία Θεολογίτου να χρησιμοποιήσει στην εκπομπή της στη ΝΕΤ τον τίτλο Remake>Ριμέικ, ή πρόσφατα την κα Στάη να ονομάσει τη δική της εκπομπή NETweek. Το σύνδρομο του γλωσσικού σνομπισμού μπορεί να χτυπήσει την κεφαλή του οποιουδήποτε. Οι εκπομπές όμως που αποτελούν 'περιβόλι' των φραγκολεβαντίνικων ελληνικών είναι οι live, όπως αποκαλούνται, οι ζωντανές, ιδιαίτερα οι μεσημεριανές και απογευματινές. Παραθέτω μερικά τέτοια μαργαριτάρια από εκπομπές της ίδιας ημέρας.
-By the way, για πες μου..., Να κάνουμε ένα break. Με το come back θα..., Έκανε έναν very hot/cool γάμο... Το αφεντικό της έδωσε permission... In my case... Welcome... Τι κάνεις boy;... Θέλουμε το σωστό timing... Είναι και πολύ sick... Every day εδώ θα' μαστε... Βρήκε την chance να κερδοσκοπήσει... Έπιασε bottom line... Είχαμε μια conversation... Θα έχει η Στάη ένα lead in... Θα σας δείξω μια άλλη version...
Η τάση αυτή οδηγεί ασυνείδητα στην κρεολοποίηση της ελληνικής. Κρεολικές ονομάζουν οι γλωσσολόγοι τις γλώσσες που δημιουργήθηκαν στις αποικίες από την ανάμιξη της γλώσσας των ιθαγενών με την κυρίαρχη και καταξιωμένη γλώσσα των αποικιοκρατών ’γγλων, Γάλλων κλπ. Για να δημιουργηθεί όμως μια κρεολική, χρειάζεται να βρεθούν ιθαγενείς που θα πάσχουν από το σύνδρομο του γλωσσικού σνομπισμού. Οι παλιότεροι πολιτιστικοί μας ταγοί πάσχισαν και πέτυχαν από τη μια να εξοβελίσουν από τη γλώσσα μας τις τουρκικές λέξεις, κι από την άλλη να αποδώσουν με ελληνικές λέξεις έννοιες του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού, που δεν υπήρχαν στην ελληνική γλώσσα. Σήμερα, οι 'αρχοντοχωριάτες' ιδιοκτήτες και δημοσιογράφοι των ΜΜΕ, αλλά ιδιαίτερα των τηλεοπτικών καναλιών, προσπαθούν, χωρίς να το συνειδητοποιούν βέβαια, να καθιερώσουν μια κρεολική ελληνική, ένα φραγκολεβαντίνικο γλωσσικό αχταρμά. Υπάρχει άραγε δύναμη να συμμαζέψει αυτούς τους αγράμματους, που καθημερινά με ύφος εκατό καρδιναλίων μας βομβαρδίζουν με τα μιξοβάρβαρα ελληνικά τους!

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ( ΕΛΠ ) Ε.Α.Π.

Ενημερώνω τους αγαπητούς αναγνώστες πως η προσφυγή στο ΣΤΕ σχετικά με το προεδρικό διάταγμα που αφορούσε την εξαίρεση των αποφοίτων του τμήματος Ελληνικού Πολιτισμού (ΕΛΠ) της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου ( ΕΑΠ ) από τους διδακτικούς κόλπους της β΄βάθμιας εκπαίδευσης έλαβε νέα αναβολή και πρόκειται να εκδικαστεί στις 27/9/2011. Ας ελπίσουμε να μη δοθεί δεύτερη αναβολή και να τύχουμε μίας δίκαιης απόφασης.

Ο κρατήρας του Δερβενίου

Της Βίκυς Χαρισοπούλου
από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" 2/8/2011


Βρίσκονται προσεκτικά τοποθετημένα σε προθήκες. Μπορεί να έχουμε περάσει δεκάδες φορές από μπροστά τους και όμως δεν έχουμε σταθεί να «ακούσουμε» τα μυστικά τους. Πολύτιμα εκθέματα μουσείων – διάσημα ή εντελώς «άγνωστα» – και μνημεία ανά την Ελλάδα που έχουν να διηγηθούν μια κρυμμένη ιστορία. Μια ιστορία που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, δεν γράφεται στις λεζάντες, δεν μπορεί να τη διαβάσει κάποιος παρά μόνο αν έχει στο πλευρό του έναν ξεναγό ή έναν εξειδικευμένο επιστήμονα. Η στήλη αυτή θέλει να επισημάνει εκείνα τα αντικείμενα και τα μνημεία που έχουν ιδιαίτερη ιστορία. Να ρίξει φως σε όσα δεν φαίνονται. Να ασκήσει το μάτι να προσέχει τις λεπτομέρειες. Και να δώσει αφορμή για ακόμη μία επίσκεψη στα μουσεία. Σειρά σήμερα έχει ο κρατήρας του Δερβενίου από τη Λάρισα, το μοναδικό ακέραιο χάλκινο αγγείο με ανάγλυφες παραστάσεις που σώζεται από τον 4ο αιώνα π.ΧΜοναδικό στο είδος του εύρημα και προϊόν προηγμένης τορευτικής του 4ου αι. π.Χ., το αγγείο αυτό χρησιμοποιήθηκε ως τεφροδόχος στον τάφο Β' του Δερβενίου, ενώ αρχικά προοριζόταν για την ανάμειξη του κρασιού με νερό. Ο κρατήρας σώζεται ακέραιος και το χρυσό του χρώμα οφείλεται στη μεγάλη περιεκτικότητα κασσίτερου στο κράμα του χαλκού. Το ύψος του φτάνει σχεδόν το ένα μέτρο (0,91 εκατοστά). Η κεντρική σκηνή του αγγείου καλύπτεται από το ζευγάρι Διόνυσος και Αριάδνη που εικονίζεται σε μία στιγμή χαλάρωσης, ενδεχομένως ύστερα από ερωτική πράξη (ιερός γάμος). Η πλούσια διακόσμησή του ενσαρκώνει έναν ύμνο στον θεό Διόνυσο, στην παντοδυναμία του, στη φύση και την εξουσία του πάνω στη ζωή και τον θάνατο. Στην κύρια όψη εικονίζεται ο ιερός γάμος του θεού με την Αριάδνη. Γύρω τους κάποιες Μαινάδες - ακόλουθοι είναι συνεπαρμένες στον οργιαστικό τους χορό, ενώ άλλες κάθονται αποκαμωμένες στον ώμο του αγγείου. Μυθικές μορφές, θηρία, ήμερα ζώα, κλαδιά αμπέλου και κισσού διακοσμούν όλες τις επιφάνειες του αγγείου. Στο χείλος, μια επιγραφή με ασημένια γράμματα μαρτυρά το όνομα του κατόχου του: είναι ο Αστίων, γιος του Αναξαγόρα, από τη Λάρισα. Είναι το μοναδικό ακέραιο χάλκινο αγγείο με ανάγλυφες παραστάσεις που σώζεται από αυτή την εποχή. Δημιουργός του είναι ίσως ένας γλύπτης και τορευτής από κάποια ιωνική πόλη της Χαλκιδικής, που μαθήτεψε στην Αθήνα ή απλώς ήταν εξοικειωμένος με την αττική τέχνη και τεχνική. Χρονολογείται στο 330-320 π.Χ. Και μπορεί ένας…Υδραίος να μην έχει καμία δουλειά στη Λάρισα, ένας Λαρισαίος όμως στη Μακεδονία είχε, διότι… οι Αλευάδες (αρχαιότατο θεσσαλικό δυναστικό γένος, που βασίλευσε στη Θεσσαλία μέχρι και τον 2ο αι. π.Χ) οι οποίοι κατάγονταν από τον Αλεύα, εγγονό του Ηρακλή, όταν ο γειτονικός οίκος των Φερών άρχισε να γίνεται επικίνδυνος ζήτησαν τη βοήθεια των Μακεδόνων, που νίκησαν τον οίκο των Φερών και τους γλίτωσαν από τον κίνδυνο. Επειδή όμως όλα απαιτούν ανταλλάγματα, από τότε χρονολογείται και η εξάρτηση της Θεσσαλίας από τη Μακεδονία ενώ με τον καιρό οι Αλευάδες έχασαν την εξουσία και υποτάχθηκαν στον Φίλιππο Β' ο οποίος πήρε όμηρους στη Μακεδονία την αριστοκρατική οικογένεια. Οσο για την άγνωστη επιγραφή του πασίγνωστου κρατήρα ΑΣΤΙΟΥΝΕΙΟΣ ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΙΟΙ ΕΣ ΛΑΡΙΣΑΣ πρόκειται ουσιαστικά για θεσσαλική παραλλαγή (ντοπιολαλιά) της αιολικής διαλέκτου. Αν μεταγραφόταν στην αττική διάλεκτο θα έγραφε: Αστίων Αναξαγόρου εκ Λαρίσης. Σήμερα θα μπορούσε να γράφει… (σε απόλυτα σύγχρονα θεσσαλικά) «Η Αστιουνάκους τουν Αναξαγοραίων απ' τ' Λάρσα».


info: Τον κρατήρα του Δερβενίου μπορείτε να δείτε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης (Μανόλη Ανδρόνικου 6, τηλ. 2310-830538)