ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - TRANSLATION

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Τάφος - χρυσωρυχείο στην Κρήτη

Της Μαίρης Αδαµοπούλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010 στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».

Περισσότερα από 3.000 φύλλα χρυσού και την πρώτη απεικόνιση της µέλισσας ως θεάς έκρυβε µοναδικός διπλός τάφος ηλικίας 2.700 ετών στην αρχαία Ελεύθερνα.



Ουδείς µπορούσε να φανταστεί τι κρυβόταν κάτω από ένα απλό ανάληµµα στην καρδιά της αρχαίας Ελεύθερνας, στην Κρήτη, λίγα µόλις µέτρα µακριά από τον περίφηµο τάφο των πολεµιστών. Το έµπειρο µάτι των αρχαιολόγων όµως διαπίστωσε πως σε ένα σηµείο του αναλήµµατος οι πέτρες κατέληγαν στο ίδιο όριο. Χρειάστηκε να ξεπεράσουν όλα τα εµπόδια που οι αρχαίοι Κρήτες είχαν βάλει στους τυµβωρύχους να σκάψουν σε βάθος και να σηκώσουν µια πλάκα βάρους 700 κιλών για να βρεθούν σε µια εντυπωσιακή ανακάλυψη: έναν διπλό τάφο γεµάτο χρυσό, λεπτεπίλεπτα αγγεία και τη µοναδική απεικόνιση που έχει βρεθεί ώς σήµερα της µέλισσας ως θεάς. «Είναι µια µοναδική ανακάλυψη» λέει στα «ΝΕΑ» ο διευθυντής της ανασκαφής, καθηγητής Νίκος Σταµπολίδης, που έχει φέρει στο φως µία από τις σηµαντικότερες αρχαίες πόλεις της Κρήτης, λόγω της κοµβικής της θέσης µεταξύ Κνωσού και Κυδωνίας. «Πρόκειται για έναν τάφο φοβερά περίεργο στην κατασκευή. Οταν διαπιστώσαµε πως οι πέτρες στον τοίχο είχαν την ίδια κόψη και τις αφαιρέσαµε, θα περίµενε κάποιος στο άνοιγµα που δηµιουργήθηκε να βρούµε τον τάφο. Σκάβαµε, σκάβαµε και τάφο δεν βρίσκαµε. Εµείς όµως επιµείναµε µέχρι που 60 εκ. χαµηλότερα φθάσαµε σε µια πλάκα 1,15 x 1 µ. και πλάτους 20 εκ.». Η εικόνα που αντίκρυσαν οι αρχαιολόγοι ήταν εντυπωσιακή. Ενα πιθάρι µήκους 2 µ. και διαµέτρου 1,20 µ. λειτουργούσε ως θόλος του τάφου, αφήνοντας χώρο ικανό για να εργάζονται δύο άνθρωποι. Το χώµα επί 2.700 χρόνια κάτω από τον θόλο ήταν ανέγγιχτο. Και µόλις οι αρχαιολόγοι σκούπισαν, «σαν πυγολαµπίδες είδαµε σε όλη την επιφάνεια µικρά αποτµήµατα χρυσού, από 0,5 έως 2,5 εκατ.» λέει ο Νίκος Σταµπολίδης. «Οταν τελειώσαµε, είχαµε βρει 3.000 κοµµάτια που έχουν αποτυπωµένα τετράγωνα, κύκλους... Καθώς δε ήταν διάσπαρτα παντού εικάζουµε ότι δεν ήταν ραµµένα πάνω σε ένα ρούχο, αλλά σε ένα σάβανο που κάλυπτε τη σορό από το κεφάλι ως τα πόδια».


Από τις ίνες δε φαίνεται πως το σάβανο ήταν φτιαγµένο από µαλλί ή λινάρι. Ποιος ήταν θαµµένος σε αυτόν τον µοναδικό τάφο; Μια γυναίκα αριστοκρατικής καταγωγής αν κρίνει κάποιος όχι µόνο από το πλούσιο σάβανο αλλά και από τα µικρά λεπτεπίλεπτα αγγεία από φαγεντιανή, της οποίας η ηλικία προσδιορίζεται χωρίς να έχει γίνει ακόµη ανθρωπολογική µελέτη µεταξύ 22 και 25 ετών. Μυστήριο ωστόσο αποτελεί ο ρόλος του δεύτερου ατόµου που ήταν θαµµένο µαζί της, καθώς πρόκειται για άνδρα, του οποίου η ηλικία δεν έχει προσδιοριστεί και στον οποίο φαίνεται πως ανήκουν η πόρπη και η σιδερένια αιχµή που εντοπίστηκαν. «Περιµένουµε να δούµε αν είναι κάτω από 18 ετών, οπότε και δικαιολογείται η ταφή του. Διότι µόνο οι γέροι και οι δούλοι δεν καίγονταν. Οι σοροί των πολεµιστών είναι όλοι καµένοι» αναφέρει ο κ. Σταµπολίδης.
«Σκάβαµε, σκάβαµε και τάφο δεν βρίσκαµε। Εµείς όµως επιµείναµε µέχρι που 60 εκ. χαµηλότερα φθάσαµε σε µια πλάκα 1,15 x 1 µ. και πλάτους 20 εκ.»

Το µυστικό της µέλισσας.


Κορυφαίο εύρηµα πέρα από τα 3.000 φύλλα χρυσού δεν είναι µόνο οι 386 χάντρες από φαγεντιανή, χρυσό και ορεία κρύσταλλο που βρέθηκαν στον τάφο, ούτε οι χρυσοί ρόδακες, αλλά ένα χρυσό λίλιουµ που κρύβει ένα µυστικό. Αν αντιστρέψει κάποιος το κόσµηµα των 3 εκατ. θα διαπιστώσει πως απεικονίζει µία µέλισσα που έχει πρόσωπο και χαρακτηριστική κόµµωση της εποχής που µοιάζει µε περούκα (δαιδαλική οροφωτή φενάκη). «Πρόκειται για µοναδική απεικόνιση της µέλισσας ως θεάς, η οποία γονιµοποιεί τους ρόδακες που βρίσκονται στο πλάι», εξηγεί ο Νίκος Σταµπολίδης.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Στη Σαγαλασσό της Πισιδίας…

Άρθρο του Σάββα Καλεντερίδη δημοσιευμένο στο http://www.greekamericannewsagency.com 23/8/2010

Στην κωμόπολη Αγλασούν (Ağlasun) του νομού Μπούρντουρ (Burdur) της Τουρκίας, μια ομάδα αρχαιολόγων από το Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβέν του Βελγίου, με επικεφαλής τον καθηγητή Μαρκ Βάλκενς, ανασκάπτει τον αρχαιολογικό χώρο της Σαγαλασσού της Πισιδίας.
Τα αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν ανευρεθεί μέχρι στιγμής θεωρούνται εντυπωσιακά, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς αν επισκεφθεί την ιστοσελίδα της βελγικής αρχαιολογικής ομάδας, ενώ το γύρο του κόσμου έχει κάνει η είδηση της εύρεσης του γιγαντιαίου αγάλματος του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου, που ανασκάφηκε εκεί.
Ενώ λοιπόν οι αρχαιόφιλοι όλου του κόσμου μοιράζονται τις ειδήσεις που αφορούν τα όντως σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα που φέρνει στο φώς η βελγική αρχαιολογική σκαπάνη, κανείς δεν έχει δώσει σημασία σε μια είδηση που αφορά στη Σαγαλασσό και στους κατοίκους της σύγχρονης Αγλασούν, παραφθορά του αρχαίου, μάλλον καρικής προέλευσης, ονόματος. Η ομάδα των Βέλγων αρχαιολόγων που κάνει τις αρχαιολογικές ανασκαφές, έκανε γενετικές έρευνες στα οστά των νεκρών που βρέθηκαν στους ανασκαμένους τάφους της αρχαίας Σαγαλασσού και συσχέτισε τα αποτελέσματα με το γενετικό υλικό των εργατών που εργάζονται στις ανασκαφές, που είναι κάτοικοι της κωμόπολης Αγλασούν.Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά*.Οι σύγχρονοι κάτοικοι της Αγλασούν έχουν το ίδιο γενετικό υλικό με τους κατοίκους της αρχαίας Σαγαλασσού, που σημαίνει ότι είναι απόγονοί τους.Το θέμα δημιούργησε μεγάλη αναταραχή και προβληματισμό στην τοπική κοινωνία και τους κατοίκους του Αγλασούν, η οποίοι, καθότι διαποτισμένοι από τον εθνικιστικό σκοταδισμό, μέχρι τώρα ζούσαν με τη βεβαιότητα ότι όλοι τους κατάγονται από το “ευγενές και ανώτερο” τουρκικό έθνος.Το στοιχείο αυτό μας δείχνει ότι για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας ίσως ο πολιτισμός και η ιστορία να είναι πιο ισχυρό όπλο από τις φρεγάτες, τα αντιαεροπορικά, τους πυραύλους και τα αεροπλάνα, τα οποία φυσικά δεν λέμε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν για την εξασφάλιση της εθνικής μας ακεραιότητας και της ειρήνης.Έχοντας μέσα μας βαθειά αυτήν την πίστη, ξεκινήσαμε πριν από οκτώ χρόνια το ταξίδι μας στον Πόντο, την Κωνσταντινούπολη, την Καππαδοκία, την Καρία, τη Λυκία, την Ιωνία, την Αιολία, τη Σμύρνη, εκδίδοντας τη σειρά των ιστορικών ταξιδιωτικών οδηγών και χαρτών για τις περιοχές αυτές, που αναδεικνύουν με ισορροπημένο τρόπο την ιστορική αλήθεια που κρύβεται βαθειά θαμένη στα χώματα της Ανατολίας και στις σκοπιμότητες της “νομιμοφροσύνης” των εκάστοτε αρμοδίων, που είναι μονίμως απόντες από τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας, ενώ, κατά έναν περίεργο τρόπο, είναι μονίμως παρόντες στις μικρές και μαύρες στιγμές της.Στη Σαγαλασσό της Πισιδίας λοιπόν…*Να σημειωθεί ότι το γεγονός της γενετικής έρευνας αναφέρθηκε σε μένα προσωπικά από αρχαιολόγο που επισκέφθηκε την περιοχή και δεν στηρίζεται σε κάποια επίσημη ανακοίνωση. Οπότε, υπάρχει πάντα η ανάγκη της επαλήθευσης της πληροφορίας.Πάντως, επειδή δεχτήκαμε πολλές τηλεφωνικές ερωτήσεις για το θέμα, σας παραπέμπουμε σε δημοσίευμα της εφημερίδας SABAH, το οποίο στηριζόμενο σε επιστημονικές μελέτες αναφέρει ότι οι παρείσακτοι Τουρκομάνοι του Αρπασλάν που εγκαταστάθηκαν στην Ανατολία, μετά τη μάχη του Ματζικερτ, αποτελούσαν μόνο το 10-15% του συνολικού πληθυσμού της Ανατολίας και αντί να αλλοιώσουν και να εκτουρκίσουν γενετικά τους λαούς της Ανατολίας, οι ίδιοι οι παρείσακτοι Τουρκομάνοι αφομοιώθηκαν γενετικά από τους αυτόχθονες, άσχετα με τις θρησκευτικές αφομοιώσεις (εξισλαμισμούς) και της αφομειώσεις της εθνικής συνείδησης (εκτουρκισμούς) που ακολούθησαν. Στο εν λόγω κείμενο αναφέρεται ότι γενετικά οι κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας έχουν μεγάλες ομοιότητες με τους κατοίκους της Ελλάδας και του Ιράν.