Το κάτωθι αφορά προσωπική μου προπτυχιακή εργασία για τη Θ.Ε. ΕΛΠ41 (ακαδημαϊκό έτος: 2012-2013).
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
"Μέσα από
διαδικασίες θεωρητικών αφαιρέσεων και ιδεολογικών εννοιολογήσεων, γλωσσικά
στοιχεία, αξιολογικοί κώδικες και έθιμα αποσπώνται επιλεκτικά από το κλασικό
παρελθόν και από τα ιστορικά τους συμφραζόμενα, συγκρίνονται με σύγχρονα
«παράλληλα» και εθνικοποιούνται, προκειμένου να ικανοποιηθεί το ιδεολογικό
αίτημα της κατασκευής μιας αδιάλειπτης «συνέχειας» και ταυτόχρονα να
κατοχυρωθεί η ιστορική τεκμηρίωση της μοναδικότητας του ελληνικού πολιτισμού»[1].
Με αφορμή το αναφερόμενο απόσπασμα της Ε.Τουντασάκη, σκοπός της παρούσας
εργασίας στην πρώτη ενότητα είναι να καταδειχθούν εκείνοι οι ιστορικοπολιτικοί
και ιδεολογικοί όροι, σύμφωνα με τους οποίους η ελληνική λαογραφία
συγκροτούμενη ως επιστήμη κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, μελέτησε
το κλασικό παρελθόν και το κατέστησε μέρος της εθνικής της παράδοσης.
Ολοκληρώνοντας με τη δεύτερη και τελευταία ενότητα, θα προσπαθήσουμε να
αναδείξουμε ποιο νέο περιεχόμενο ήλθε να αποδώσει η ελληνική λαογραφία στις
έννοιες «λαός» και «παράδοση», υπό το βάρος των ιδιαίτερων
κοινωνικο-οικονομικών εξελίξεων της νεότερης, μεταπολεμικής περιόδου.
